“Powiedz mi, co mam robić” czyli jak uczymy dzieci cedować osobistą odpowiedzialność na innych

“Dobrzy uczniowie czekają aż nauczyciel powie im co mają robić. To najważniejsza lekcja ze wszystkich: musimy czekać aż inni ludzie, lepiej od nas wyszkoleni, nadadzą znaczenie naszemu życiu. Ja jako ekspert – nauczyciel, podejmuję za dzieci wszystkie ważne wybory – to ja decyduję czego mają się uczyć, a raczej decydują o tym ludzie, dla których pracuję, i którzy płacą mi za egzekwowanie tych decyzji.” – John T. Gatto

Budowanie odpowiedzialności za siebie i jakość własnego życia zaczyna się już we wczesnym dzieciństwie. Dziecko rozwija swoją sprawczość od samego początku pojawienia się na świecie. Edukacja na wczesnym etapie to właśnie edukacja naturalna, kiedy uczymy się chodzić i mówić, obserwując i naśladując, doświadczając i odkrywając. Niestety te zupełnie naturalne procesy indywidualnego rozwoju zostają zaburzone w momencie, kiedy decydujemy się oddać dziecko do placówki. W tym momencie dziecko zaczyna tracić siebie, swoją sprawczość, zaufanie do potrzeb własnego ciała, a tym samym stawia się je w pozycji ciągłej zależności od instytucji i dorosłych tam pracujących. Cały styl życia rodziny zmienia się diametralnie i zostaje podporządkowany wymogom i oczekiwaniom placówki.