Kiedy rodzice stosują kary i nagrody, aby kontrolować swoje dzieci, wykorzystują przeciwko nim to, co jest dla nich najcenniejsze – WIĘŹ

„Kiedy rodzice stosują kary i nagrody, aby kontrolować swoje dzieci, wykorzystują przeciwko nim to, co jest dla nich najcenniejsze – WIĘŹ.” –  Patty Wipfler

„Kiedy zmuszamy dzieci do podporządkowania się naszej woli, sprawiając, że czują się bezsilne, często narasta w nich złość. To, jak się dalej przejawia, zależy od osobowości dziecka i konkretnej sytuacji. Czasami kończy się bitwami z matką lub ojcem. Jednak, jak pisze Nancy Samalin: „Nawet kiedy zwyciężamy w walce z dziećmi, jest to nasza przegrana. Kiedy posługując się siłą, groźbą czy karą, sprawiamy, że stają się posłuszne, robimy z nich istoty bezradne. One nie mogą znieść poczucia bezradności, więc doprowadzają do kolejnych spięć, aby udowodnić, że jeszcze mają w sobie trochę siły”. A od kogo się uczą, jak używać siły? Od nas. Autorytarne wychowanie nie tylko generuje w nich gniew i złość, ale także uczy, jak kierować ten gniew i tę złość przeciw innej osobie. (…)

Badania sugerują. że dzieci wychowywane przez rodziców zadręczających je nieustanną kontrolą są szczególnie predysponowane do zachowań destrukcyjnych i agresywnych wobec rówieśników, co skutkuje tym, że rówieśnicy mogą nie chcieć mieć z nimi nic wspólnego. Dotyczy to już nawet trzyłatków/”

„Im bardziej ktoś jest nagradzany za zrobienie czegoś, tym mniej będzie skłonny interesować się rzeczą, którą musiał zrobić, żeby dostać nagrodę.”

„Kłopoty rodziców biorą się między innymi stąd, że całą swoją energię kierują na przezwyciężanie oporu dzieci i zmuszanie ich, by były posłuszne. Jeżeli nie są dość przezorni, szybko staje się to ich podstawowym celem. Niestety, bardzo łatwo zmienić się w rodzica, który ponad wszystko ceni sobie potulność i posłuszeństwo swoich dzieci.”

„(…) kiedy dzieci czują, że są kochane przez swoich rodziców jedynie pod pewnymi warunkami – uczucie zazwyczaj wywołane przez stosowanie technik miłości odmawianej i wzmocnienia pozytywnego – bardzo trudno jest im akceptować siebie bezwarunkowo.”

„Dzieci naprawdę współdziałają, jeśli traktuje się je z szacunkiem, wciąga do wspólnego rozwiązywania problemów i zakłada, że mają dobre intencje.”

„Dzieci chcą być kochane takie, jakie są, i za to, że są. Taka miłość pozwala im akceptować siebie w każdej sytuacji, w powodzeniu i niepowodzeniu. Łatwiej akceptują wtedy też innych ludzi.”