“Dzieci uczą się tego czym żyją. Wsadźcie dzieci do klasu, a będą żyły w niewidzialnej klatce, odizolowane od społeczności. Przeszkadzajcie dzieciom dzwonkami i gwizdkami, a nauczą się, że nic nie jest ważne i warte dokończenia. Wyśmiejwajcie je, a wycofają się z więzi międzyludzkich. Zawstydzajcie je, a znajdą setki sposobów na odegranie się za to. Nawyki uczone w placówkach są zabójcze.” – John T. Gatto
“Zacząłem się niechętnie zastanawiać czy to możliwe, że samo przebywanie w szkole było tym, co ich (dzieci) ogłupiało. Czy to możliwe, że zostałem zatrudniony, aby nie umacniać dzieci, ale osłabiać ich moc? Wydawało się to na pierwszy rzut oka szalone, ale powoli zacząłem zdawać sobie sprawę, że dzwonki i zamknięcie, szalone sekwencje, segregacja wiekowa, brak prywatności, stały nadzór i cała reszta programu nauczania zostały zaprojektowane dokładnie tak jakby ktoś postanowił celowo odciągnąć dzieci od nauki, zapobiec ich myśleniu i działaniu oraz nakłonić je do popadania w uzależnienia i patologie..”
„Uczyłem w publicznych szkołach przez 26 lat, ale nie mogę tego dłużej robić. (…) Rezygnuję. Powoli zrozumiałem bowiem czego tak naprawdę nauczałem: programu zamieszania, pozycji klasowej, arbitralnej sprawiedliwości, wulgarności, chamstwa, braku szacunku dla prywatności, bylejakości, całkowitej zależności. Uczę jak dopasować się do świata, którego nie chcę. (…)
Po prostu nie mogę tego dłużej robić. Nie mogę dłużej trenować dzieci, aby czekały aż im powiem co mają robić; nie mogę szkolić ludzi, żeby porzucali to co robią kiedy zadzwoni dzwonek; nie mogę przekonywać dzieci, aby czuły, że to sprawiedliwe należeć do określonej klasy kiedy nie ma w tym żadnej sprawiedliwości i nie mogę ich przekonywać, aby wierzyły, że nauczyciele posiadają sekretną, wartościową wiedzę, którą dzieci mogą zdobyć poprzez bycie uczniem. To wszystko nie jest prawda.”
– John Taylor Gatto
