„Dzieci nie zawsze myślą o powiedzeniu „dziękuję” w chwilach, gdy czują wdzięczność. Jeśli nauczymy się widzieć i słyszeć „dziękuję” w różnych gestach, rzadziej będziemy nakłaniać (czy co gorsza – zmuszać) dzieci do mówienia „dziękuję”, a częściej dzielić ich radość.
W miarę dorastania nauczą się, że społeczeństwo chce usłyszeć ustne podziękowania, ale do tego czasu jako rodzice, rodzina, przyjaciele i sąsiedzi możemy spróbować zobaczyć i zaakceptować ich własną wersję wdzięczności (lub nadal czuć się rozczarowani, gdy zapominają użyć tych dwóch małych słów).” – Kirsty Lee
